gözyaşı damlası

bir ayindir ağlamak...
dinmeyen, düzelmeyen fırtınaların ardından gelir genelde. terapi gibi; biriken tüm acının dışa vurumu.

sabah sabah, okunan bir kitapta geçen bir olay için hıçkıra hıçkıra ağlanabilirmiş.
ağlarken de bir yandan 'kendi kaderine' üzülürmüş insan.
acı çikolata diye bir kitap... neyse...

iyidir ağlamak. ağladıkça yürekte biriken ur patlar, dökülür...
hani yağmur damlası temizler ya yeryüzünü; gözyaşı damlası da öyle siler yürekteki pası...
akan her damla, yüzünüzü ıslatıp teninizde tuz bırakan her gözyaşı bir yaranın mikrobunu temizler.
her yağmurdan sonra dağılır ya bulutlar.
ağlamak da öyle.
bütün bulutları-acıları-sancıları-sanrıları-karanlıkları-çıkmazları-açmazları-yolculukları-hüzünleri dağıtıp; daha dinç, daha özgür düşünebilmeye iter insanı.

ağlamak, iyidir zaman zaman. ayin gibi... ama ilaha ulaşmak için değil; kendi benliğine dönmek için!

iyidir iyi... rahatlatıyor insanı.

19.05.2009