Küçükken,
renklerle anlatırdım dünyamı… Önce
bembeyazdı her şey, öğrenmeye başladım… Biliyordum, bir gün aradığımı bulacaktım… Sorun şuydu ki, henüz ne aradığımı bilmiyordum! Kimselere açamıyordum yüreğimi... Susuyordum… Hayatı yavaşça kavrıyor ama susarak yaşıyordum… Her yer
beyazdı, masumdu, içtendi… Sevgi dolu bakardı gözler… Görmesini bilirdi gözlerim o zamanlar… Sadece bakmaz, görürdü var olanı! Ya da olmasını istediğini…
Diğer renklerle de tanıştım büyüdükçe… Her birinin ayrı öyküsü varmış… Meğer her biri ayrı yer edermiş yüreklerde… Ama biri benim için çok özel oldu… Bir renk hayatıma girdi… Ve kaldı derinlerde bir yerde… İçim dışım onla doldu…
Gelelim benim hikâyeme… Önce yavaş yavaş
beyazım soldu… Saflığımı, masumluğumu kaybettim! Renksiz kaldım bir süre… Hayat beni nereye sürükleyecek diye merak ettim… Bekledim bekledim… Hayat beni hiç yanıltmadı…
Toprakta bitecek bir maraton, ben hayatı fark edince başladı…Gün geldi
sarı oldu dünyam… İnsanları tanımak için durdum… Akıp giden hayatın ortasında, insanları seyre daldım. Sonra
pembeyi buldum: aşkı, sevmeyi, hissetmeyi… Yaşamın ince kıvrımlarında yürürken,
kırmızı çıktı aniden karşıma… Tutkunun rengiymiş, tanıttı kendini bana… Bulutlara doğru ilerlemeye çabalarken;
mavi renk, mutlulukla tanıştırdı beni… Fakat her şey bu kadar güzel değilmiş… Nitekim siyahı da gösterdi hayat bana: nefreti, ölümü, pişmanlığı, yalnızlığı!
Yolculuğumun adını
“bir damla umut” koydum! Ne yazık ki, hiçbir renkte yoktu aradığım… Çoktan umudu kesmiştim hayattan… Aradığım şey, “bir damla umut”tu, evet… Ama nerede bulacaktım bu umudu şimdi? Hani? Cevap çok yakınımdaymış aslında… Umudum,
mor renkte gizliymiş! Mor renkte ve ötesindeki hayallerde, yani
”mor ve ötesi”nde…
İçimde büyüyen bir isyan vardı. Şiirlerime döküyordum yüreğime gizlediklerimi. Ama yetmiyordu bir müddet sonra… Tükeniyordum yudum yudum, içim acıyordu! Sonra birilerini fark ettim. Tıpkı benim gibi isyan doluydular. Çarpık düzene karşı, yandaştılar mücadeleme… Ama onlar, bize dayatılan bu hayata itirazlarını, çığlıklarını benim gibi içlerine atmıyorlardı.
“Dünya yalan söylüyor!” diye haykırıyorlardı. “İşte bu!” dedim o anda… İnancım, umudum, isyanım, kavgam, mutluluğum onların şarkı sözlerinde can buldu…
Bu
“Şehir” bana dar geldi önce…
“Rüya”ma sığındım.
“Bırak zaman aksın” dedim kendi kendime…
“Son giden” olmak için belki de…
“Bırakmazlar yakamı” derken kaybolma isteğim körüklendi!
“Gül kendine” bütün resmin güzel olduğunu hatırlamayı öğretti. Hayatın değerini anlayıp,
“Daha mutlu olamam” dedim…
“Bazen” de geçmişi özledim…
“Doğru yanlış” nedir, onu öğrendim. Bir şeyler
“Eksik”ti, aradım…
“Serseri” ruhumu dizginledim.
“Son deneme” için uğraştım…
“Cambaz” olanlara kin duydum!
“Uyan”dım,
“Yardım et”meyi öğrendim…
“Az çok” umut biriktirdim ceplerimde…
“Büyük düşler” kurmaya alıştım.
“Küçük sevgilim”i yarattım hayallerimde.
“Darbe”nin acısını zihnime kazıdım… Nice
“Şirket” oyunlarına tanık oldum.
“Kış geliyor” diye hayallerime sarındım…
“Saklama”dım hayatımı kimseden…
“Kördüğüm” oldum çözemedikçe derdimi…
“Sonu belli” bir maceraydı belki de bu, bilemedim! Çarpık düzene,
“Ayıp olmaz mı?” diye sordum.
“Savaşa hiç gerek yok” diye çığlıklar attım!
“Sen varsın” ve bu kavgalar senin için dedim umuduma.
“Güneye giderken” siyasi görüşlerimi de aldım yanıma. Sonra
“Yaz”dım anılarımı bir kenara…
Kısaca hayatımı buldum mor renkte ve ötesinde…
Hayatıma yoldaş dört ağabey buldum! Ruhumu aydınlatan mor ötesi bir ışık… Bir konserde, tam da karşılarında dururken hissettim varlıklarını içimde… Ağabeylerim bana direnme gücü verdiler… Bir şeyleri başarabileceğime inandırdılar… İyi ki varlar… İyi ki yoluma çıkmışlar… Bir gün, üzerime sinen bu mor renk, bedenimden toprağa karışıncaya kadar… Hep yanlarında olacağım!
17.09.2007dipnot: bu yazı, http://www.morveotesiforum.com/ sitesinde düzenlenen bir yarışmada ikinci olmuş, böylece beni bu sitede moderatör yapmıştır!..
teşekkür ediyorum tekrar abilerime...
