Karmaşık...

Uzun süredir bir şeyler yazamıyorum.
Yazmak istemediğimden değil, ertelemek bir hastalığa dönüştüğünden.
Kafamda tasarladığım pek çok yazı, üşengeçliğime sinirlenen ilham perimi de alıp ortadan kayboluyor.

Ben Nisan ayına aşıktım, aşığım. Bu ay neden böyle hüzünlü bu sene? Neden her Nisan ayında içime dolan mutluluk terk etti ki beni bu sene....

Vizelerim var, yoruluyorum. Çalıştığımdan değil, stresinden. Ne çalışmak geliyor içimden ne o okula gitmek. Sınıfını ve okulunu sevmeyince derslerden de soğuyorsun ister istemez. Benim için her zaman bulunduğum ortam, arkadaşlıklar ve samimiyet önemlidir. Ama nedense nerde riyakarlık, nerde sinsilik varsa beni buluyor; sırtımı dayadığım her arkadaşlık yıkılıveriyor. Yine öyle vakalar mevcut ve hoşlanmıyorum bundan.

Kapana kısılmış gibiyiz, dersler-sunumlar-iç sıkıntım-bunaltım-yalnızlığım... ve ben!
Kafa karışıklığım nefes alış verişlerimi bile engelleme eğiliminde.
Kimim ben, niye bu hayattayım ve neler oluyor etrafımda...
Anlamsızlaşan her soruda ben daha da uzaklaşıyorum dünyevi detaylardan.

3 gündür, Kağıt Evler isimli mucizeyle tutunuyorum hayata. Emre Aydın'ın yeni albümü... Sanırım ilk fırsatta bir albüm yazısı yazmak düştü bize.

Bu arada pek çok film izledim, bazılarının yazısını da yazmak gerekir. Mesela Kolera Günlerinde Aşk! Marquez'in efsane kitabının -bence- harika filmi...

Sonra bir ölüm haberi var; eski yazılarda bahsettiğim şu sanal oyundaki en yakın arkadaşlarımdan birini, sevgili Mark'ı kaybettik birkaç gün önce.. "Küçük savaşçım" diye severdi beni, vedalaşamadık bile... Okyanuslar ötesindeki bir insanın, hem de hiç görmediğim bir insanın kaybının beni bu denli yaralayacağını hiç düşünmemiştim. Ama üzgünüm ve özledim... Oyunu bıraktığımdan beri hiç konuşmamıştık ve bunun pişmanlığı var üzerimde. Huzur içinde uyu Mark..

Başka... Anlatacak çok şey varmış da, zihnim küsmüş gibi. Susmak gerek burada. Susarak özlüyorum ya hep, öyle işte... Sonra... Sonra... Üç noktalar, noktalar... Bitişler, noktalar...

Kağıt evler içindeyim!..