biriken konular, ilhamlar, şiirler, öyküler... hepsi tek tek ölüyor her gün bitiminde.
büyük bir yazma coşkusuyla dönüyorum eve ama bir türlü şu sayfayı açıp da yüreğimi dökmeye başlayamıyorum.
teşhisi koydum arkadaş! bende böyle bir sendrom var. beynimin doluluktan isyan ettiği zamanlarda su yüzüne çıkıyor!
yazmak hayat! yazmak nefes almak!
ama insanın hayatında her şey birden tepetaklak olunca yazacak kelimeleri de kangren oluyor. en yakın dostumu kaybettim, zor zamanlar geçirdim. geçiriyorum. bir gün hayatının merkezinde olan adam, ertesi gün çekip gidince eksik kalıyorsun. hem de çok eksik. bu eksiklik de beynimi kemiriyor...
toparlanma vakti. anlatacak çok hikayem var... tek tek can bulacaklar...
bu arada eylül ayında, sevgili arkadaşım Nilay benim için bir fotoğraf çekmişti... onu paylaşayım da, mutlu olayım biraz.. :)
0 yorum:
Yorum Gönder