His..

garip bir hissiyatın kıskacındayım bir kaç gündür..
paylaşmadan edemedim...

ingilizce çevirmen olacağım 4 sene sonra... birinci sınıfım henüz.
hayalim değildi bu; çocukluğumdan beri öğretmen olmak isterdim. şartlar ve kader sürükledi beni bu bölüme... puanım çok iyi olduğu halde; İstanbul'da kalmak uğruna bu bölümü seçtim... geriliyorum. bazı günler çok seviyorum; iyi ki seçmişim diyorum... sonra an geliyor.. pişmanlık kaplıyor dört bir yanımı fütursuzca..
ne yapacağımı, ne edeceğimi bilemiyorum öyle anlarda. umutsuzluğun pençesinde kıvranıyorum...

işte yine öyle bir anda, şöyle bir his yerleşti içime:

hani olur ya.. istemeden, zorla evlendirilir insanlar. derler ki "nikahta keramet vardır..evlenince seversin." istemeden evlenen çift, birbirini sevmek zorunda bırakılır ya da sevmeksizin bir ömürü geçirmeye mahkum olur. bazı yörelerde, boşanmayı bırak.. bu evliliğe itiraz etmek bile suçtur hani.. kimi zaman sevgi doğar bu iki gönülsüz evlilik kurbanı arasında.. o zaman güzelleşir her şey. bazen de sevmezler birbirlerini.. bir de çocuk gelir bu uzak düşlerin çiftine... ya da çiftlerden birinin zaten daha önce aşık olduğu biri vardır... ondan vazgeçmek zorunda kalır...

işte ben de bu durumdayım şimdi.
hayallerimin aşkını; öğretmenliği terketmek zorunda bırakıldım sanki.
ve mütercim-tercümanlık bölümü ile zorla evlendirildim.
bu evlilik boyunca onu sevmek zorundayım.
4 yıl süresince bana eşimi tanıtacaklar, eşimle anlaşabilmem için gereken yöntemleri öğretecekler. ve 4 yılın sonunda başbaşa kalacağız.. yürürse bu evlilik; mutlu olacağız belki de eşimle.. mesleğimle..
peki ya sevemezsem? ömrüm boyunca yüreğimde büyüteceğim bir pişmanlıkla evlendiysem ya..
beynimi kurcalayan bu histen kurtulmanın bir yolu olmalı...

yeni eşimle yolumuzda engeller de var: sınavlar.
sevmediğim için; bu engelleri aşma yolunda çaba da göstermiyorum.
oysa aşmak zorundayım.
bu evlilikten sonra adımın önüne bir de çevirmen sıfatı ekleyecekler... hani soyad değiştirir gibi.. acaba bu sıfatın gücünü taşıyabilecek miyim? ya taşıyamazsam..

heyhat; bu hisler içimde büyüyor. delirecek gibi oluyorum. nefes alamıyorum...

bir çin atasözü şöyle der : "tanrım! değiştirilebilecek şeyleri değiştirebilmem için bana güç ver, değişemeyecek şeyleri kabullenebilmem için sabır ver ve bu ikisini ayırt edebilmem için akıl ver." aynen öyle. ihtiyacım olanlar bunlar.. sabır.. sabır.. sabır.. ta ki, sabır taşı çatlayıp beni isyana sürükleyene kadar...

mesleğimi sevmeliyim.. sevmek zorundayım. bir ömür birlikte yaşayacağız...

sevmeliyim.. değil mi?

17.01.09