nokta

Bitti. Nokta.
Uğraştığım, iyi niyet duvarlarıyla ördüğüm her şeyi yıktım.
Dön dolaş aynı hikaye. Başımda, şöyle arkaya doğru bir yerde yayıla yayıla büyüyen bir ağrı var. Beynimin içine titreşimler yayıyor resmen. Bıktığım düzen etrafımı sardı örümcek ağı gibi. Yoruldum ben çok.
Bitti. Ne dünümden bir hayır gördüm, ne de bugünümden. Bitti!
“Bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen…”*
Bitti. Artık uğraşmıyorum.
Sevmekten, sevilmeye çalışmaktan, sevgi arsızlığından yoruldum.
Herkes mutluyken, taklit yapmaktan da sıkıldım.
Herkesin küçümsediği dertlerin benim hayatımı sekteye uğratmasından usandım artık!

Daha güçlü, yeniden daha umutlu olmak isterdim.
Bir damla umut bile kalmamışken şu an geride.
Deneyeceğim; ama hiçbirinize ihtiyacım yok!

“Nokta konmuş bitmiş en güzel hikayem…”

Son sözü Teoman söylesin istemiştim ama... Sanırım en güzel Şebnem Ferah anlatır acımı, umutsuzluğumu:

"Gelinlik giymeden
Işığı görmeden
bebeğimden önce
Vazgeçtim dünyadan..."


*en güzel hikayem-teoman